Ik lig half bloot, met mijn benen wijd in de stoel van de gynaecoloog, als zij de onderzoekskamer binnen stapt. Ze kijkt en begint hard te lachen. “Ja, sorry..” zegt ze “...ik moet zo ontzettend hard lachen om je sokken!”. Het is ijs is gebroken en ik voel een golf van ontspanning in mijn lijf komen.Het is Week van de Vruchtbaarheid. Een week waarbij aandacht word gegeven aan vruchtbaarheid. Helaas is zwanger worden voor maar liefst 1 op de 6 mensen niet vanzelfsprekend. Een thema wat mijn raakt, omdat ik ongewenst kinderloos ben.Als zwanger worden niet lukt, komen veel stellen terecht in ziekenhuis voor vruchtbaarheidsbehandelingen. Een traject dat ik als zwaar heb ervaren en waarbij hulp en steun uit de omgeving zo ontzettend fijn kan zijn. Maar hoe doe je dat als omstander?Op mijn blog geef ik 10 kado tips wat je kan geven aan een vrouw die voor of in een traject staat om zwanger te raken. Bijvoorbeeld een paar grappige sokken. Waarschuw je haar er wel voor dat het op de lachspieren van de arts kan werken?

Het is begin 2003 als ik voor het eerst kennis maak met jou. Een grote man met weinig woorden. Woorden die er wel zijn maar alleen in jou hoofd. Door de hersenbloeding heb je afasie en komen de woorden moeilijk. Vanaf het begin hebben wij een klik. Ik kijk met andere ogen naar jou dan je omgeving doet. De omgeving ziet jou als de oude, maar dan beperkt. Ik zie jou als je nu bent. 

Het is leeg en stil in mijn buik.Mijn koude buik voelt als een snijdende wind op een ijskoude dag. De leegte voelt als een enorm gat die een bom achterlaat op de plaats waar hij ontplofte.Onze vier embryo’s, die we met pijn en moeite hebben gemaakt en gevormd, mochten niet blijven in mijn buik. Ze groeiden niet uit tot een kloppend hartje op de echo, fladderende vlinders in mijn buik, geen eerste trapjes van voetjes of een kleintje in mijn buik met de hik.‘Onze vier’ gaf mij hoop, toekomst en het gevoel dat ik even zwanger mocht zijn. Toen ‘onze vier’ om de beurt bij mij waren, zei ik in gedachte lieve woordjes. Dat ze sterk moesten zijn en dat ze mochten groeien. Hoe welkom ze waren en hoeveel we al van ze houden.Eindelijk was de dag aangebroken waarop jij ons zou laten zien dat je er nog was; we mochten een zwangerschapstest doen. Helaas bleef de test wit en mijn buik leeg....

Ken je dat gevoel, na een dag flink klussen in je nieuwe huis? Je armen voelen zwaar van de vele halen met een verfkwast. Je rug voel pijnlijk van het gesjouw met stenen en pakken laminaat. Je voeten kúnnen niet meer. Eenmaal neergeploft weet je niet meer hoe je überhaupt uit de bank overeind moet komen.Of het gevoel na flink sporten of hardlopen. Je benen voelen aan als drilpudding, verzuring voel je in al je spieren. Je spieren staan strak en je voelt, morgen heb ik zo veel spierpijn.Als een arts mij vraagt hoe mijn pijn voelt, is dit meestal de uitleg die ik geef. De arts kan zich er in inleven omdat hij beide situaties vast wel een keer in zijn leven heeft mee gemaakt. Mijn pijn voelt ongeveer zo, het grootste verschil is dat ik al opsta met deze pijn en vermoeidheid in mijn lijf. Een keer de trap oplopen, een klein afwasje doen, een rondje met de hond, alle activiteiten versterken de pijn. Na vele onderzoeken, waaruit blijkt dat er in mijn lichaam niets ‘kapot’ is, kreeg ik de diagnose SOLK. De afkorting staat voor Somatisch Onvoldoende verklaarde Lichamelijke Klachten. Ondanks deze vage diagnose vallen er voor mij puzzelstukjes op hun plek.

Ik word wakker van een onhoudbare pijnscheut in mijn rechterbeen. Ik draai mij om kijk op de wekker. 01:14 u. Zucht. Ik probeer een houding te zoeken waarbij de pijn wat minder voelt en dut weer een beetje in. Elk kwartier is de pijn weer zo hevig dat ik een andere houding moet zoeken. Tegen vijven ben ik zo moe dat ik in een diepe slaap val.Pingping. Ik schrik van een appje wat binnenkomt op mijn telefoon. Ik probeer mij om te draaien maar mijn rechterbeen wil niet. Er is geen beweging in te krijgen. Mijn been voelt koud en dood aan, maar als ik haar aanraak, is ze gewoon warm. Als een lomp stuk vlees hangt mijn been aan mijn lijf. De eerste keren was dit gevoel erg schrikken maar inmiddels weet ik dat het een tijdelijk uitval is en ik straks er weer op mijn been kan lopen. Eigenlijk een heel slim systeem van mijn lijf dat zorgt dat als ik te veel pijn heb, mijn been tijdelijk gewoon even plat legt. Uitschakelt. Verlamd.Functionele neurologische stoornis. FNS afgekort. Een van de 2 diagnoses die ik kreeg begin dit jaar. Puzzelstukjes vallen op hun plek. Hierdoor kan ik nu mijn lijf bedanken voor dit slimme systeem, want zo krijg ik de mogelijkheid even te rusten van de hevige pijn in mijn been. Tevens geeft de diagnose behandelmogelijkheden, waaronder een therapie in Woerden waar ik nu 2x per maand heen ga en er weer hoop op vermindering van de uitval is. En wie weet zelfs weer op hakken kan lopen.Foto archief 2014 van fotoshoot de dag dat ik 30 werd.

Ongeveer een maand geleden kreeg ik eindelijk mijn diagnose.

In het ietwat gedateerde revalidatiecentrum, zit ik met andere bezoekers aan de koffietafel. Ik voel mij er lichtelijk ongemakkelijk door de mensen die om mijn heen zitten. Zij lijken namelijk een slechter toekomstbeeld te hebben dan ik. De rolstoel, rollator of prothese die zijn gebruiken, komen door een ernstige ziekte, ongeluk of hersenbloeding. Ik lijk zo ‘goed’ tussen hen.

Het gevoel hebben er niet meer bij te horen, je eenzaam voelen, ervaren dat zij doorgaan met leven en jij verplicht thuis bent. Via via verhalen ontvangen over mijn afwezigheid. Onzichtbaar ziek zijn deed dat met mij.